ΠΟΛΕΜΟΣ «ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ» 1163 ΣΤΡΕΜΜΑΤΩΝ ΓΗΣ, Άρθρο του Πάνου Μποβολή

                 ΠΟΛΕΜΟΣ «ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ» 1163 ΣΤΡΕΜΜΑΤΩΝ ΓΗΣ

       1. 1163 στρέμματα γης, στο Διόνι, έγιναν επί εβδομάδες αντικείμενο οξύτατης διαμάχης μεταξύ της ηγεσίας του δήμου, μερίδας της δημοτικής αντιπολίτευσης, διαφόρων φορέων και πολιτών. Οι αντεγκλήσεις, οι αντιπαραθέσεις, πολλές φορές

 παρέβησαν και τα εσκαμμένα. Παρακολούθησα όλο το χρονικό των εξελίξεων, συνομίλησα με αρκετά πρόσωπα και πέρα από τα αντικειμενικά γεγονότα, θα εκφράσω την άποψή της αδιαφορώντας, αν αυτή ευνοεί την μια ή την άλλη μερίδα.

          Αφορμή όλων ήταν η πρόθεση του δήμου να εκμισθωθούν τα χωράφια αυτά, ύστερα από αίτημα δύο συνεταιρισμών του χωριού μας,  με αναλογία 20-80%. Πως όμως και σε ποιους;

      2. Είναι σε όλους γνωστό, ότι η κοινοτική-δημοτική γη είναι εξ ορισμού δημόσια και δεν μπορεί ο κάθε δημοτικός άρχοντας να την διαχειρίζεται, κατά πως το επιθυμεί. Υπάρχει συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο (Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων- Κ.Δ.Κ.) και βέβαια πάντα υπάρχουν και τα Δικαστήρια, θεματοφύλακες της νομιμότητας, όπως πολλές φορές το απέδειξαν. Γιατί και οι κρίνοντες κρίνονται  πολιτικά, αλλά κυρίως και δικαστικά.

      Και επειδή λοιπόν τα πράγματα την σήμερον ημέρα, δεν είναι τόσο απλά και εύκολα και η κάλυψη παρανομιών δύσκολη, ο δήμος ζήτησε από την νομική του υπηρεσία, να γνωματεύσει σχετικά με τις δυνατότητες του δήμου, αναφορικά με τον τρόπο διάθεσης της συγκεκριμένης δημοτικής (Κατοχιανής) ακίνητης περιουσίας, συνολικής επιφανείας 1163 στρεμμάτων. Είναι γεγονός, ότι συνήθως τα  δημοτικά ακίνητα εκμισθώνονται σε τρίτους φορείς, φυσικά ή νομικά πρόσωπα κατόπιν δημοπρασίας. Πολύ απλά, όποιος δώσει το μεγαλύτερο μίσθωμα παίρνει (εν προκειμένω) τα χωράφια, προς δική του εκμετάλλευση.

         3. Γιατί ο δήμος δεν ακολούθησε την μέχρι τώρα πεπατημένη; Γιατί κατ’ αρχήν δεν έχει τέτοια υποχρέωση και κατά δεύτερο η αναζήτηση καλύτερου τρόπου εκμετάλλευσης των χωραφιών δεν είναι κακό, αρκεί να είναι δίκαιη και βέβαια νομικά να επιτρέπεται.  Εκείνο που εξ ορισμού είναι ανεπίτρεπτο και πασιφανώς παράνομο, θα αφορούσε την παράδοση τα χωραφιών απ’ ευθείας σε πρόσωπο ή πρόσωπα της επιλογής του δημάρχου ή όποιου άλλου φορέα, κόντρα σε όσα ορίζει και επιβάλλει ο Κ.Δ.Κ., είτε με, είτε χωρίς κάποιο κατ’ επίφαση αντάλλαγμα.

       Γιατί το άρθρο 185 του Κ.Δ.Κ., σε σχέση με την δωρεάν παραχώρηση, δεν χωρά παρερμηνείες, αφού αναφέρει ρητά: "…Με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου επιτρέπεται να παραχωρείται δωρεάν η χρήση δημοτικών ή κοινοτικών ακινήτων στο Δημόσιο ή σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, για την αντιμετώπιση έκτακτης και επείγουσας ανάγκης. Η παραχώρηση ανακαλείται με όμοια απόφαση, εφόσον οι λόγοι που την είχαν υπαγορεύσει έχουν εκλείψει.

   2. Ομοίως με απόφαση του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου, επιτρέπεται να παραχωρείται δωρεάν η χρήση ακινήτων σε άλλα νομικά πρόσωπα, που ασκούν αποκλειστικά και μόνο δραστηριότητα, η οποία είναι κοινωφελής ή προάγει τα τοπικά συμφέροντα...¨.

       Όσοι λοιπόν υπόσχονται δωρεάν παραχωρήσεις, κοροϊδεύουν ή στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση αγνοούν τον νόμο, αφού οι ιδιώτες δηλ. οι απλοί πολίτες ή οι συνεταιρισμοί ρητά αποκλείονται.

      4. Κατ' αρχήν λοιπόν οι μη νόμιμες, απ’ ευθείας παραχωρήσεις θα ήταν πολιτικά και νομικά ανεπίτρεπτες και αφενός θα ακυρώνονταν εύκολα αφ’ ετέρου θα συνιστούσαν ευθέως τουλάχιστον το έγκλημα της απιστίας. Φράσεις μάλιστα, όπως απ’ ευθείας ανάθεση, απ’ ευθείας  παραχώρηση, ιδιαίτερα σήμερα, είναι κόκκινο για δημόσιους λειτουργούς, που είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, γιατί εύκολα και άμεσα μπορεί να κατηγορηθούν  και τις αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, αφού υποβόσκει οσμή σκανδάλου.

      Με αφορμή τις παραπάνω αιτήσεις, που υπέβαλαν στον δήμο οι δυο συνεταιρισμοί του χωριού μας, ο νομικός σύμβουλος του δήμου ερεύνησε και παρέδωσε την γνωμάτευσή του, η οποία ανέφερε, ότι ο δήμος μπορεί να εκμισθώσει κατ’ άρθρο 192 του Κ.Δ.Κ. ακίνητά του, μεταξύ των οποίων και οι εν λόγω εκτάσεις και σε συνεταιρισμούς με απ’ ευθείας εκμίσθωση δηλ. χωρίς δημοπρασία. Ταυτόχρονα στην γνωμάτευσή του καθόρισε και το πλαίσιο της μισθωτικής σύμβασης.

      Σύμφωνα με την γνωμάτευση αυτή, της νομικής υπηρεσίας του, ο δήμος έχει την δυνατότητα: α) με δημοπρασία να εκμισθώσει τις συγκεκριμένες εκτάσεις με δημοπρασία ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ  ή

     β) με απόφαση που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των μελών του δημοτικού ή κοινοτικού συμβουλίου να προβεί στην απευθείας εκμίσθωση, εκτός των άλλων δημόσιων φορέων και οργανισμών και σε συνεταιρισμούς για την ικανοποίηση των αναγκών τους.

       Τίθεται λοιπόν το ερώτημα που αποτελεί και την καρδιά, την ουσία του όλου ζητήματος, και όλα τα άλλα, όπως και παρακάτω θα αναφέρουμε, είναι πολιτικάντικες ή μικροσυμφεροντολογικές απόψεις:

    ΑΦΟΥ Ο ΔΗΜΟΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ, ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ-ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΙΤΗΣΕΙΣ, ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΚΜΙΣΘΩΣΕΙ ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ; 

      5. Επ’ αυτού του καίριου ερωτήματος η άποψη και η θέση μου είναι η εξής:

       Οι δήμοι, όπως και κάθε δημόσια υπηρεσία ή οργανισμός, έχουν βασικό προορισμό να υπηρετούν τα συμφέροντα του συνόλου των πολιτών πρωτίστως, αλλά κατ’ άτομο, όμως μια υπηρεσία που μπορεί να παρέχεται σε πολλούς, ασφαλώς θα πρέπει να προτιμάται από το συμφέρον του ενός. Ο πολίτης έχει βέβαια τα δικαιώματά του έναντι  του δήμου, τα οποία όμως κάμπτονται, όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί υπέρτερο συλλογικό, κοινωνικό συμφέρον.                                     

      Η δημοτική περιουσία, είναι περιουσία όλων των πολιτών του δήμου και ως εκ τούτου στην όποια διαχείρισή της, θα πρέπει όλοι δημοτικοί άρχοντες να θέτουν σαν αρχή κατά την εκμετάλλευσή της,  τα κοινωνικά συμφέροντα, τα συμφέροντα και τα προβλήματα  των πολλών, τα οποία νόμιμα καλούνται να υπηρετήσουν. Για παράδειγμα μια απαλλοτρίωση ενός οικοπέδου ή μιας κατοικίας για να γίνει ένας δρόμος αποτελεί βλάβη για τον πολίτη, ο οποίος στερείται ένα περιουσιακό του στοιχείο διαπαντός, χωρίς να το θέλει, αλλά μια πλατεία ή ένας δρόμος αποτελεί ωφέλεια για την υπόλοιπη κοινωνία των πολιτών, γι’ αυτό και ο νόμος κατ’ εξαίρεση το επιτρέπει. 

       Με βάση λοιπόν την αρχή αυτή, αν κατά την άποψή μου έπρεπε να γίνει επιλογή, η καλύτερη κοινωνικά λύση θα ήταν η απ’ ευθείας ανάθεση σε κάποιον συνεταιρισμό, ο οποίος θα είχε εκδηλώσει βεβαίως τέτοια πρόθεση, ώστε να καρπωθούν τα τυχόν οφέλη της δημόσιας-κοινής περιουσίας, όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες. Γι’ αυτό σύμφωνα με την γνωμάτευση, ο νόμος επιτρέπει την απ’ ευθείας εκμίσθωση αποκλειστικά και μόνο σε  δημόσιες επιχειρήσεις και άλλους δημόσιους οργανισμούς, στους οποίους συμπεριλαμβάνει ειδικά και τους συνεταιρισμούς. Και αυτό γίνεται ακριβώς για να προωθηθεί η καλώς νοούμενη συνεταιριστική ιδέα και της μέσω αυτής καλύτερης οικονομικής απόδοσης, του όποιου ακινήτου, προς κατ’ αρχήν όφελος των συνεταιριζόμενων δηλ. των πολλών, αλλά και εμμέσως του κοινωνικού συνόλου και κατ’ επέκταση της οικονομίας της χώρας.

       Σήμερα δε με την εντεινόμενη και παρατεταμένη οικονομική κρίση, η ίδρυση και η έξυπνη διαχείριση υγιών συνεταιρισμών, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό όπλο για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.      

      Πιστεύω, ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω περισσότερο επ’ αυτού και αντίλογος δύσκολα μπορεί να αντιταχθεί. Τονίζω με έμφαση ότι ομιλώ για υγιείς, δυνατούς συνεταιρισμούς, με συνεταιριζόμενους ικανούς, με θέληση για παραγωγή και όχι βέβαια για τα αμαρτωλά κατασκευάσματα του παρελθόντος. Αλλά αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα, που αντιμετωπίζεται κατά την λειτουργία του συνεταιρισμού.

      Επί της αρχής λοιπόν δεν έπρεπε καν να τεθεί το θέμα, αλλά να θεωρηθεί δεδομένο, ότι η εκμίσθωση σε συνεταιρισμό είναι απόλυτα κοινωνικά αποδεκτή και προτιμητέα και συν τοις άλλοις νομικά, με βάση τα παραπάνω, εφαρμόσιμη.

        6. Θα ρωτήσετε τώρα σε ποιους συνεταιρισμούς θα δοθούν τα χωράφια; Παρακολουθώντας τα γεγονότα και τις ανακοινώσεις δεν διάβασα καμία συγκεκριμένη αιτίαση για τους δύο συνεταιρισμούς του χωριού μας, πέραν του γενικού, αόριστου και αναπόδεικτου ισχυρισμού ότι τάχα ο συνεταιρισμός ΤΡΙΚΑΡΔΟΣ ιδρύθηκε από φίλους του αντιδημάρχου Π. Καρατσόλη. Προσωπικά μου είναι αδιάφορο, αν τα μέλη του εν λόγω συνεταιρισμού είναι φίλοι ή εχθροί του αντιδημάρχου. Παρεμπιπτόντως αν είναι φίλοι του δεν έχει να κερδίσει τίποτε, αφού η εκμίσθωση δεν γίνεται ατομικά, αλλά σε νομικό πρόσωπο και συν τοις άλλοις τι ανάγκη έχει να λάβει τις ψήφους των φίλων, αφού ως είθισται ούτως ή άλλως θα τον υποστηρίξουν (αλλιώς δεν είναι φίλοι).

        Έχει όμως σημασία να αναφερθεί, ότι δεν διάβασα πουθενά κατηγορία, που να αναφέρεται στο ότι δεν είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες ή ότι δεν είναι καλλιεργητές, είναι αργόσχολοι, καφενόβιοι κλπ.

        Επίσης και το αν είναι 30 ή 40 μέλη κι αυτό επίσης στερείται αξίας, αφού και αν ακόμα τα μέλη του συνεταιρισμού είναι 40 (και σε σχέση με άλλους ανά την επικράτεια πετυχημένους συνεταιρισμούς θεωρούνται πολλοί), και πάλι νόμιμος είναι και το κυριότερο εξ ορισμού δεν είναι κλειστό κλάμπ και λέσχη αργόμισθων αγροτών και  εν τέλει είναι ανοιχτός, στον οποιονδήποτε επιθυμεί να εισέλθει.

        7. Δεν έχω τίποτε με τον Ν. Μουρκούση, τον οποίο εκτιμώ και υπολήπτομαι ιδιαίτερα. Θέλω να πιστεύω, ότι τα κίνητρα της αντίδρασης του ήταν αγνά και όχι καιροσκοπικά δηλ. δεν αντέδρασε φοβούμενος διαρροή ψήφων, υπέρ του νυν δημάρχου και κυρίως του αντιδημάρχου. Γνωρίζω, ότι το χωριό μας ήταν το προπύργιο του αγαπητού Νίκου στις προηγούμενες εκλογές (τις οποίες έχασε στο νήμα) και ως εκ τούτου εύλογο είναι να θέλει να περιφρουρήσει την επιρροή του στον τόπο μας. Δεν βρίσκω άλλο κίνητρο, αφού η νομική υπηρεσία του δήμου θεωρεί νομιμότατη όλη την διαδικασία και επ’ αυτού ουδείς αντέλεξε.

         Κατά την άποψή μου ήταν εσφαλμένη η αντίδραση-επίθεση. Ανεξάρτητα από τη έλλειψη νομιμότητας στην πρότασή του (δωρεάν παραχώρηση), ο Νίκος έπρεπε να στηρίξει αυτή την απόφαση του δήμου και να αγωνιστεί, ώστε να διευρυνθεί ο συνεταιρισμός και να επιδιώξει την όσο το δυνατόν ενίσχυσή του, τόσο αυτού, όσο και οποιουδήποτε άλλου στο δήμο.

       8. Τέλος θα ήθελα να τοποθετηθώ και σε δύο ακόμη αντιδράσεις: αυτή του αγαπητού Π. Νούλα, αλλά  και της κόρης του μέχρι τώρα μισθωτή του κτήματος, Αναστασίας Τσιάρα.

        α) Όσον αφορά τον Π. Νούλα επίλεκτο στέλεχος του συνδυασμού του Π. Κατσούλη, επί διετία αντιδημάρχου και "τσάρου" στα οικονομικά του δήμου, αποτελεί έκπληξη η τοποθέτησή του. Δήλωσε:

       «Τρεις μήνες προ των εκλογών και φέρνουν τέτοια θέματα για να μας διχάσουν. Είναι ανέντιμο και ανήθικο αυτό. Κατά την θητεία μου αυξήθηκε το μίσθωμα για τα ιχθυοτροφεία από 30.000 σε 70.000 ευρώ ώστε να προστατέψουμε τα συμφέροντα του δήμου και να εξασφαλίσουμε σημαντικά έσοδα για την διαβίωσή του, τώρα άλλα βλέπουμε και είναι εντελώς λάθος να τάζουν χωράφια στον κόσμο».

       Δεν γνωρίζω σε ποιόν αναφέρεται λέγοντας, ότι τάζει χωράφια στον κόσμο, αφού όπως δια μακρόν αναλύθηκε εν προκειμένω πρόκειται για εκμίσθωση και όχι δωρεάν παραχώρηση και σε κανένα «κόσμο» δεν «τάζονται» χωράφια προς μεταβίβαση. Και όταν το τίμημα είναι και μεγαλύτερο, 27 ευρώ ανά στρέμμα αντί 25 προηγουμένως, και σε εποχές δύστυχες οικονομικά, που όλα μειώνονται, δεν βλέπω πως προκαλείται ζημιά και γιατί δεν προστατεύονται τα συμφέροντα του δήμου.

        Και γιατί η απ' ευθείας εκμίσθωση, όταν η νομοθεσία την προβλέπει, είναι ανέντιμη και ανήθικη; Και εν τέλει γιατί δεν παίρνει άμεσα θέση: είναι κοινωνικά δίκαιη και προτιμότερη η νόμιμη εκμίσθωση σε ιδιώτη, παρά σε συνεταιρισμό;

       9. Όσον αφορά την παρέμβαση της Αναστασίας Τσιάρα και τα παράπονά της, σημειώνω τα παρακάτω:

    α) Οι τίτλοι των σπουδών της, την τιμούν ιδιαίτερα για τις προσπάθειές της να αναδειχτεί σαν αξιόλογο μέλος της κοινωνίας και θα πρέπει δίκαια να υπερηφανεύεται γι' αυτό. Πέραν του, ότι η παρουσία της στο χωριό μας δεν είναι ανάλογη της παιδείας της, αφού δεν έχουμε δει άλλη παρέμβασή της, πέραν αυτής της θεμιτής κατά τα άλλα,  υπεράσπισης των συμφερόντων του πατέρα της, δεν ήταν δα απαραίτητο να μας εντυπωσιάσει με τους τίτλους της, αν είχε το δίκιο με το μέρος της, αφού αυτό θα της ήταν αρκετό και ας ήταν μια απλή έστω και αγράμματη κοπέλα, που ζει στην Κατοχή.

     β) Η επιστολή της διαπνέεται από την αίσθηση, ότι τα χωράφια ανήκουν στην οικογένειά της, μια που και τόσα χρόνια νόμιμα τα εκμεταλλεύεται και καλά έκανε. Ο δήμος δεν έχει καμιά υποχρέωση να συνεχίζει την όποια εκμίσθωση σύμφωνα με την πεπατημένη, αν προσφέρονται νόμιμα εναλλακτικές λύσεις, που και το κοινωνικό σύνολο ευνοούν και δεν τον ζημιώνουν.

      γ) Αν η Αναστασία νοιώθει ξένη επειδή η οικογένειά της, δεν συμμετέχει σε δημοπρασία, το ίδιο ξένοι θα νιώθουν και άλλες 3.000 Κατοχιανων, που επίσης δεν συμμετέχουν. Είναι τουλάχιστον ατυχής και εσφαλμένη η αντίληψή της, για δήθεν ιδιότυπη ρατσιστική αντιμετώπιση, εξ αιτίας τάχα έλλειψης Μεσολογγίτικης καταγωγής και άλλα σχετικά. Τόσα χρόνια που ζούσε στο χωριό μας την αντιμετωπίσαμε ρατσιστικά; Άλλωστε κανένας δεν εμποδίζει, όσα μέλη της οικογενείας της θέλουν να συμμετάσχουν στον συνεταιρισμό και να μην ξεχνά ότι σε έναν από τους δύο συνεταιρισμούς, που μάλιστα ζήτησαν και την απ’ ευθείας εκμίσθωση, πρόεδρος είναι ο πατέρας της.

      δ) Η μοναδική αποδέκτη αιτίαση, που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, θα ήταν η επισήμανσή της για τυχόν έλλειψη νομιμότητας της απόφασης, για το αν η εκμίσθωση σε συνεταιρισμό δεν προκρίνεται από αυτή σε ιδιώτη και για το αν ο δήμος δεν έχει κάθε δικαίωμα επιλογής. Αν η επιστολή περιείχε εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία σ' αυτά τα  ζητήματα, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και η παρέμβασή της να έχει κάποια αξία.

       10. Δεν επιθυμώ πέραν του διαλόγου, ούτε να υβρίσω, ούτε να υποτιμήσω, ούτε υπερασπιστώ αυτόκλητα κανένα, πέραν του κατά την άποψή μου νόμιμου και δίκαιου, ούτε και έχω κανένα προσωπικό συμφέρον. Την κριτική μου στα πεπραγμένα του δήμου την έχω εκφράσει και κατ’ ιδίαν, αλλά και επώνυμα και δημόσια μέσα από τις στήλες της εφημερίδας μας.  Δεν επικαλούμαι το αλάθητο του πάπα, αλλά τουλάχιστον πιστεύω, ότι επιχειρηματολογώ τις απόψεις μου με στέρεα επιχειρήματα και όπως επανειλημμένα και στην εφημερίδα μας «Οινιάδες-Κατοχή», έχω αναφέρει συνεχώς επί 12 έτη, δέχομαι κάθε καλόπιστη κριτική και αντίθετη αιτιολογημένη άποψη. Το ίδιο επιθυμώ και τώρα.

                                                                   

                                                                                          ΠΑΝΟΣ ΜΠΟΒΟΛΗΣ