612.—Γεννιέται ο Κωνσταντίνος Γ’, ο οποίος στέφθηκε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου το έτος 641, ως διάδοχος τού πατρός του, αυτοκράτορος Ηρακλείου και της πρώτης του συζύγου, Ευδοκίας. Σε διάστημα μόνο τριών μηνών από την ενθρόνησή του, πέθανε σε ηλικία 29 ετών. Φέρεται ότι δολοφονήθηκε από την δεύτερη σύζυγο του πατρός του, Μαρτίνα, έτσι ώστε στον θρόνο να ανέλθει ο ετεροθαλής αδελφός του Ηρακλεωνάς. Ως εκ τούτου, η Μαρτίνα κατηγορήθηκε από την γερουσία ότι συνωμότησε και δηλητηρίασε τον Κωνσταντίνο, με αποτέλεσμα η ίδια και ο γυιός της Ηρακλεωνάς να ακρωτηριασθούν και να εξοριστούν. Στον θρόνο ανήλθε ο ανήλικος γυιός του Κωνσταντίνου Γ’, Κώνστας Β’.
1480 ή1481.—Πεθαίνει ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, στο Σκούταρι, ενώ προετοίμαζε εκστρατεία εναντίον του Οτράντο της Νοτίου Ιταλίας· κατά ορισμένες ενδείξεις δολοφονήθηκε. Ο πρωτότοκος γυιός του που τον διαδέχθηκε, δεν διακατεχόταν από την ίδια φιλοδοξία, και έτσι η εκστρατεία ματαιώθηκε. Ο Μωάμεθ Β’ για τους μογγόλους ήταν ο Φατίχ, ο κατακτητής, ο ήρωας. Για τους χριστιανούς ήταν ο αιμοσταγής, και ο γυός του σατανά. Οι τουρκικές πηγές τον παρουσιάζουν ως ανθρωπιστή, προστάτη των τεχνών και της γνώσης, ακόμη και ποιητή. Αυτό όμως [εάν ισχύει] δεν τον εμπόδισε να ισοπεδώσει επί τρείς ημέρες την Κωνσταντινούπολη όταν την άλωσε, καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα [εκτός από τις σφαγές] πολιτιστική κληρονομιά αιώνων. «…κατάφεραν μέσ’ στὴν Ἅλωση ἐκείνη, σὲ μία μέρα, σὲ τρεῖς μέρες κι ἐπί πεντέμισι μετὰ αἰῶνες συνέχεια, κι’ἀκόμα ἐπαπειλοῦν καὶ δὲν θὰ πάψουν…..χάθηκε τέχνη ἀνεπανάληπτη, χάθηκε πνεῦμα ἐλευθερωτικό τοῦ άνθρώπου, φωτιστικὸ τῆς συνείδησης, καὶ μὲ τὶ μῖσος κατὰ παντὸς ἀνώτερου, μὲ ἡδονή τυφλοῦ κατώτερου, ποὺ θριαμβευτὴς πιὰ ὁρμάει στὴν λαγνεῖα τῆς ἀποχαλίνωσης τῶν πιὸ πρόστυχων ροπῶν του καὶ παθῶν…»[Ῥένος Ἀποστολίδης].
1770.—Με αφορμή τα Ορλωφικά, ο Χατζή Οσμάν πασσάς εισβάλλει με στρατόν 16.000 τουρκαλβανών και πυροβολικόν εις την Ανατολικήν Μάνην.
Διά ν’αναχαιτίσουν την προέλασίν του εις τα ενδότερα, οι πέντε αδελφοί Καλκανδήδες ( Καλκαντήδες) με 75 συγγενείς των κλείονται (από την 01 Μαῒου) εις τον οχυρόν πύργον των (Παλιόπυργος σήμερα..) παρά το Σκουτάρι αφού προηγουμένως δέχθηκαν διαπραγματευτές του για να κερδίσουν χρόνο έτσι ώστε να αποκρυνθούν οι άμαχοι, και να προετοιμαστούν οι δύο λεγεώνες τους. Επί μίαν εβδομάδα καθηλώνουν τους εχθρούς. Οι τούρκοι για να καταλάβουν τον πύργο, κατεσκεύασαν υπόνομον και τον ανετίναξαν εις τον αέρα ( στις 7 με 8 Μαῒου ) με τους ηρωϊκούς υπερασπιστάς του. Ο Χατζή Οσμάν επρότεινε ακολούθως ειρήνην, οι δε Μανιάται απέστειλαν τρείς γέροντας, εκ των οποίων οι δύο ήσαν ιερείς, διά να διαπραγματευθούν τους όρους. Επειδή, όμως, οι αντιπρόσωποι των Μανιατών ηρνήθησαν να δεχθούν συζήτησιν επί της αξιώσεως τού Οσμάν όπως τού παραδοθούν τα όπλα, ούτος διέταξε να τους αποκεφαλίσουν και να παλουκώσουν τα κεφάλια των εις υψηλούς πασσάλους, διά να είναι ορατά εις μεγάλην απόστασιν. Από τότε η περιοχή λέγεται Τρικεφάλι. Μετά από αυτό οι Μανιάτες εξοργίσθηκαν και το ίδιο βράδυ του θανάτου των γερόντων, επιτίθενται στους τουρκαλβανούς στα Αγιοπήγαδα που θα γίνουν ο τάφος “υπερμυρίων τουρκαλβανών”, καθώς και του Οσμάν.
1810.—Ο λόρδος Βύρων κατά την διάρκεια του πρώτου μεγάλου οδοιπορικού του που τον έφερε στην Ελλάδα, «αποπειράται να διασχίση κολυμβών το από Αβύδου εις Σηστόν στενόν, όπως ο θρυλικός Λέανδρος της αρχαιότητος, αλλ’ αναγκάζεται να παραιτηθή τού σχεδίου του, διότι η θάλασσα ήτο εξαιρετικώς ψυχρά».
1821.—Με το πρόσχημα τού διαταχθέντος υπό τού σουλτάνου Μαχμούτ γενικού αφοπλισμού των χριστιανικών πληθυσμών, που υπήγοντο εις την Υψηλήν Πύλην, προς περιστολήν τής επεκτάσεως τής Επαναστάσεως και εις άλλας περιοχάς, τέσσερεις χιλιάδες τούρκοι στρατιώται, αποβιβασθέντες εις Κύπρον,λεηλατούν τας οικίας και τα καταστήματα των Ελλήνων τής Λευκωσίας και άλλων πόλεων και προβαίνουν εις παντός είδους βαιοπραγίας.
Ἡ συμμετοχὴ τῶν Ἑλληνοκυπρίων στὸν ὑπὲρ ἐλευθερίας ἀγῶνα.
..
.
” Γενάρχης οἰκογενείας ἀγωνιστῶν, ὁ Ἀντώνιος Ἰακώβου Λοῒζου, πῆγε στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Κύπρο σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν καὶ ὑπηρέτησε ὑπὸ τὸν Φαβιέρο (πληγώθηκε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πολιορκίας τῆς Ἀκροπόλεως-Ἀθῆνα).
Ἦταν πατέρας τοῦ Σώζου Ἀντωνίου, ποὺ πολέμησε ὡς ἐθελοντὴς στὴν Κρήτη, κατὰ τὴν Κρητικὴ ἐξέγερση τοῦ 1866 καὶ παπποὺς τοῦ Δημάρχου, Χριστοδούλου Σώζου, ποὺ ἀγωνίστηκε στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους καὶ σκοτώθηκε στὸ Μπιζάνι, στὶς 6 Ὀκτωβρίου 1912 ” …
1826.—Το αποτελούμενο από τέσσερεις χιλιάδες οθωμανούς στράτευμα τού Κιουταχή, πολιορκεί την Μονή Παναγίας Βαρνάκοβας.
 |
Ο αριθμός των υπερασπιστών τής I.Μονής ήταν μόνο 150 παλληκάρια, που πρόφτασε κι έστειλε ο Καραϊσκάκης, και 20 – 25 Μοναχοί. Επί 23 ημέρες οι τούρκοι προσπαθούν ανεπιτυχώς να το καταλάβουν, όμως, η Χάρις τής Παναγίας δεν τους άφηνε να κατακτήσουν το Μοναστήρι Της.
1837.—Γίνεται μετά πάσης επισημότητος η έναρξις των μαθημάτων («καθιέρωσις», όπως απεκλήθη) τού Οθωνείου Πανεπιστημίου [μετονομασθέντος εις Καποδιστριακόν αργότερα], εις την παρά την Πλάκαν οικίαν Κλεάνθη. Ο βασιλεύς Όθων μετέβη έφιππος καί συνοδευόμενος από λαμπράν ακολουθίαν, κατά δε την προσφώνησιν τού πρυτάνεως Κ. Σχινά, εδάκρυσε επανειλημμένως από την συγκίνησίν του. Σχολάρχαι (κοσμήτορες) των τεσσάρων σχολών ωρίσθησαν οι: Ν. Βάμβας της Φιλοσοφικής, Μ.Αποστολίδης της Θεολογικής, Γ.Ράλλης της Νομικής καί Λευκίας τγς Ιατρικής. Οι πρώτοι διορισθέντες καθηγηταί, εκτός των ανωτέρω, ήσαν οι ακόλουθοι: Κ. Κοντογόνης, Γ. Γεννάδιος, Δ. Μαυροκορδάτος, Ι. Βούρος, Κ. Νέγρης, Ερ. Ούλριχ, Αιμ. Χέρτσογ, Γ. Φέδερ, Δ. Φράας, Λ. Ρός, Ι. Σούτσος. Οι εγγραφέντες φοιτηταί ήσαν μόνον 52. Τα μαθήματα παρηκολούθουν καί 75 ακροαταί. [βλ.& 22/4]
1887.—Σαν σήμερα γεννήθηκε η κορυφαία για την εποχή της ηθοποιός, Μαρίκα Κοτοπούλη. Οι ωδίνες του τοκετού βρήκαν τη μητέρα της, ηθοποιό Ελένη Κοτοπούλη, παίζοντας στην ιταλική κωμωδία «Οι Μυλωνάδες». Ο πατέρας της, Δημήτριος Κοτοπούλης ήταν ο ιδρυτής του θιάσου «Πρόοδος». Η ίδια αντιλαμβανόταν το θέατρο ως φυσικό της περιβάλλον. Σε ηλικία μόλις 18 ετών πρωταγωνίστησε, ως Ηλέκτρα, στην Ορέστεια του Αισχύλου, και σε μια παράσταση που δόθηκε στην Αλεξάνδρεια την είδε για πρώτη φορά ο Ίων Δραγούμης με τον οποίο αργότερα θα ζήσει έναν θιελώδη έρωτα, έως την ημέρα της δολοφονίας του. [Η συγκεκριμένη παράσταση στην Αθήνα, ήταν αφορμή για να ξεσπάσουν τα «Ορεστειακά» σε σχέση με το γλωσσικό ζήτημα]. Όπως περιγράφει ο Λυκούργος Καλλέργης : «Στην σκηνή η Μαρίκα δέσποζε, με τη φωνή και το μικροσκοπικό της σώμα, που έπαιρναν μιαν άλλη διάσταση. Στη ζωή ήταν κοντή και άσχημη. Στη σκηνή όμως ήταν μια ιέρεια. Στη ζωή ήταν γιομάτη χιούμορ, φωνακλού, βωμολόχα, ελεύθερη και άνετη σε κάθε στιγμή, έτοιμη να σχολιάσει και να κοροϊδέψει, αλλά ήταν και πολύ σοβαρή και φοβερά έξυπνη». Ως βασιλόφρων δεν έκανε ποτέ διακρίσεις στους ανθρώπους και βοήθησε αρκετούς συναδέλφους της αριστερών πεποιθήσεων.
1890.—Πεθαίνει στις φυλακές Χαλκίδoς ο βουλευτής, πρώην αντεισαγγελέας εφετών Ρόκος Χοϊδάς, ο οποίος είχε αρνηθεί να υποβάλει αίτηση χάριτος. Ο Χοϊδάς είχε καταδικαστεί σε τριετή φυλάκιση για άρθρο που δημοσίευσε στην εφημερίδα «Ραμπαγάς» και θεωρήθηκε προσβλητικό για τη βασιλική οικογένεια. Υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές και διακρίθηκε για τις έντονα προοδευτικές αγορεύσεις του στη Βουλή. Αν και γνώστης των άρθρων του ισχύοντος τότε Συντάγματος της Ελλάδος, δημοσίευσε δύο άρθρα του, τα οποία θεωρήθηκαν υβριστικά για τον Βασιλέα Γεώργιο Α΄ και τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο. Καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση και οδηγήθηκε στις φυλακές της Χαλκίδος, όπου απεβίωσε από υποτροπή μιάς παλιάς του πληγής, εξαιτίας των κακουχιών της φυλακής.
1893.—Λόγω παραιτήσεως του Χαριλάου Τρικούπη, ανατέθηκε ο σχηματισμός νέας κυβερνήσεως στον Σωτηρόπουλο Σωτήριο, σε συνεργασία με τους Δημήτριο Ράλλη και Αθανάσιο Ευταξία. Η προσπάθειά του να σώσει την χώρα από την χρεωκοπία, ήταν μάταιη και απλώς κατάφερε με δημοσιονομικά κόλπα να την καθυστερήσει για διάστημα έξι περίπου μηνών.Η κυβέρνησίς του ανατράπηκε στις 30 Οκτωβρίου του ιδίου έτους λόγω αποσύρσεως της ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής. Στον πρωθυπουργικο θώκο, επανήλθε ο Χαρίλαος Τρικούπης.
1897.—Ισχυρές δυνάμεις τουρκικού στρατού επιτίθενται σφοδρώς εναντίον των ελληνικών παρά το Γρίμποβον και αναγκάζουν αυτές να συμπτυχθούν.
.—Στην Θεσσαλία συνεχίζονται οι μάχες Ελλήνων και τούρκων.
1899.—Με πρωτοβουλία του Δημήτριου Βικέλα ιδρύεται ο «Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων». “Προτάσει τοῦ Ἡμετέρου ἐπί τῶν Ἐσωτερικῶν Ὑπουργοῦ, ἐγκρίνομεν τὸ ἀπό 3 Μαῒου ἐ.ἔ. ἄρθρων 18, Καταστατικὸν τοῦ «Συλλόγου πρὸς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων» διατάσσομεν δ’ἐντός τῆς πρώτης τριμηνίας ἑκάστου ἔτους νὰ ὑποβάλληται τῷ ἐπί τῶν Ἐσωτερικῶν Ὑπουργείῳ ἡ διὰ τὸ προηγούμενον ἔτος λογοδοσία τοῦ σωματείου, ἐπιφυλασσόμενοι ν’ἀνακαλέσωμεν τὴν ἔγκρισιν Ἡμῶν, ἐάν μὴ τηρηθῇ ἄρθρον τι τοῦ ἐγκρινομένου Καταστατικοῦ ἤ μὴ ὑποβληθῇ τις λογοδοσία ἐντός τῆς τασσομένης προθεσμίας..”[ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α’ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ] .
1905.—Ταραχές στα Χανιά της Κρήτης. Πλήθος λαού επιτίθεται σε βουλευτές τής νήσου.
1912.—Ο Ιταλικός στόλος, έχει ήδη καταλάβει τις νήσους Λέρο, Πάτμο, Κάλυμνοκαι επιχειρεί την κατάληψη της Χίου και Ικαρίας.
1919.—Οι τούρκοι πυροβολούν τα αποβιβασμένα Ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη και τα οποία δια συντόνου δράσεως επιβάλουν την τάξι.
1920.—Ο ελληνικός στρατός δέχεται επιθέσεις τούρκων τακτικών και ατάκτων.
1921.—Στο μέτωπο της Μ.Ασίας σημειώνεται δράσις περιπόλων.
1922.—Η ελληνική στρατιά στην Μ. Ασία δρα δια πυροβολικού.
1922.—Οι εκλογές στην χώρα δείνουν το χρίσμα στην παράταξη του Νικολάου Στράτου, η οποία όμως υπέβαλε παραίτηση στις 9 του ίδιου μήνα.
1927.—Νέο ζήτημα στην Βουλή, μετά το αίτημα του προέδρου τής Δημοκρατίας Π. Κουντουριώτη να παραιτηθεί από την θέση του.
1941.—Τα γερμανικά στρατεύματα παρελαύνουν στους κεντρικούς δρόμους των Αθηνών, ενώ γερμανικά αεροπλάνα πετούν για 3 ώρες πάνω από την πόλη. Η Αθήνα παρουσιάζει κατά το διάστημα της παρελάσεως εικόνα νεκρής πόλεως, με έρημους δρόμους και κλειστά τα παράθυρα σπιτιών. Στο δημαρχείο τής πόλεως κρατούνται από το γερμανικό φρουραρχείο 12 επιφανείς Αθηναίοι πολίτες, ως όμηροι για την πρόληψη τυχόν αποδοκιμασιών.
1943.—Ο π.Χρίστος Θεοχάρης που βρισκόταν στο χωριό Βουλγαρέλι [Ήπειρος], στο Γενικό Αρχηγείο του ΕΔΕΣ, χάνει την ζωή του από βόμβα των Γερμανών που βομβάρδιζαν την περιοχή.
1944.—Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, εκτελούν 50 Έλληνες στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
.—(3 και 4 Μαΐου) Το Ολοκαύτωμα του χωριού Λοχριά του Ρεθύμνου. Αφορμή για το κάψιμο του χωριού ήταν η απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράϊπε, από τους Άγγλους και τις αντιστασιακές ομάδες. Τα γερμανικά στρατεύματα περικύκλωσαν το χωριό και αφού μάζεψαν τους άνδρες τους πήγαν στις Μοίρες. Σκότωσαν δυο εντός του χωριού και εννιά κράτησαν ομήρους και τους βούλιαξαν στη θάλασσα. Την επομένη μέρα 4 Μαΐου μάζεψαν τα γυναικόπαιδα και τους επέτρεψαν να φύγουν προς τα δυτικά χωριά της Επαρχίας Αμαρίου – Άρδακτος Πλάτανος. «Τα γυναικόπαιδα έκλαιγαν και τα ζώα εφώναζαν πουτέτοια σκηνή φρίκης δεν εσυνάντησα ποτέ (Απομνημονεύματα οπλαρχηγού Σκουτελογιώργη, σελ. 242). Ο φόρος αίματος του μικρού και φτωχού χωριού Λοχριάς ήταν βαρύς. Είκοσι δυο (22) νεκροί. Με δυναμίτες και φωτιά ισοπέδωσαν το χωριό.
.—Την ίδια ημέρα 60 Έλληνες πατριώτες εκτελούνται από τους γερμανούς στην Καισαριανή.
1945.—Η τελευταία καταδρομική ενέργεια του θρυλικού Ιερού Λόχου, στην νήσο Μήλο. Ο Ιερός Λόχος, εκτός από τις επί μέρους επιχειρήσεις του, πρόσφερε στην Πατρίδα υψίστης εθνικής σημασίας υπηρεσίες με τους υπέροχους αγώνες του και με τις θυσίες των αξιωματικών και των οπλιτών του, συντέλεσε μαζί με την εξαίρετη δράση του Πολεμικού μας Ναυτικού, στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και την επιστροφή και ενσωμάτωσή της στη μητέρα Ελλάδα.
Οι απώλειες του Ιερού Λόχου, από την εποχή της συγκρότησής του μέχρι το τέλος των επιχειρήσεών του στη Δωδεκάνησο, ανήλθαν σε 25 νεκρούς (16 Αξιωματικούς – 9 οπλίτες), 56 τραυματισθέντες(28 Αξιωματικούς-28 οπλίτες), 3 εξαφανισθέντες και 29 αιχμαλώτους. Για τις μέχρις αυτοθυσίας συνεχείς προσπάθειες στα πεδία των μαχών, αρχικά της ερήμου της Βόρειας Αφρικής και μετέπειτα των νησιών του Αιγαίου Πελάγους, οι γενναίοι άντρες του Ιερού Λόχου τιμήθηκαν με πλήθος ελληνικών και συμμαχικών ηθικών αμοιβών (προαγωγές επ’ ανδραγαθία, πολεμικά μετάλλια και παράσημα). Με την αξιέπαινη πολεμική δράση του, κατά τα έτη 1942-45, ο ένδοξος Ιερός Λόχος πρόσθεσε, αμέσως μετά την ηρωική εποποιία των Ελλήνων στην Αλβανία, τα οχυρά της Μακεδονίας και Θράκης και την ανεπανάληπτη “Μάχη της Κρήτης”, μια ακόμα λαμπρή σελίδα στη νεότερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και του Στρατού. Σε αναγνώριση αυτής της σημαντικής συμβολής στον υπέρ πάντων αγώνα της υπόδουλης αλλά και υπερήφανης πατρίδας, και της θυσίας των Ιερολοχιτών στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Τυνησία και στο Αιγαίο Πέλαγος, του απονεμήθηκε στις 22 Ιουνίου 1945, η Πολεμική Σημαία. Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Αυγούστου, σε μία απέριττη τελετή στο Πεδίο του Άρεως, αυτή η Σημαία παρασημοφορήθηκε από τον τότε Αντιβασιλέα-Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, με τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό Α΄ Τάξεως. Ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής του Ιερού Λόχου, ο οποίος από τότε διαλύθηκε, αλλά αργότερα αποτέλεσε τον πρόδρομο των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων. Λίγο καιρό μετά, η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον Ιερό Λόχο με το Χρυσούν Μετάλλιό της για τις πολύτιμες υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην αγωνιζόμενη πατρίδα κατά την περίοδο 1942 – 1945.
.—Χάθηκε κατά το ναυάγιο του ναρκαλιευτικού “Σπερχειός” στην Ύδρα ο αεροπόρος μας Στυλιανός Χρύσας.http://www.pasoipa.org.gr/
1982.—Πεθαίνει ο παιδαγωγός, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος Ευάγγελος Παπανούτσος. Η καταγωγή του ήταν από το Σοπωτό της Αχαΐας, αλλά γεννήθηκε στον Πειραιά στις 27 Ιουλίου 1900.Υπήρξε κατά κύριο λόγο παιδαγωγός στην θεωρία και στην πράξη.Η ενεργός εκπαιδευτική του δράσις απλώνεται σε δεκαετίες.Θήτευσε κατά καιρούς στο Υπουργείο Παιδείας όπου άφησε έντονα ίχνη της εκπαιδευτικής του πνοής. Δίδαξε επί είκοσι συναπτά έτη στο «Αθήναιον». Τέλος αρθρογράφησε επί τριάντα χρόνια για εκπαιδευτικά θέματα, με παιδαγωγική αντίληψη της αποστολής του και διηύθηνε για δεκαπέντε χρόνια το ειδικό εκπαιδευτικό περιοδικό «Παιδεία και Ζωή».
2011.—Έφυγε σε ηλικία 84 ετών ο μεγάλος κωμικός ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου και προπάντον Καλός μας Άνθρωπός, Θανάσης Βέγγος. Κατέληξε λίγο μετά τις 7 το πρωί στην Εντατική Μονάδα Θεραπείας στον Ερυθρό Σταυρό.Παιδί φτωχής οικογενείας, αναγκάστηκε από μικρός να βγεί στην βιοπάλη επειδή ο πατέρας του έμεινε άνεργος λόγω πολιτικών πεποιθήσεων και όπως είπε ο ίδιος «στην γαλέρα της ζωής τράβηξε άγριο κουπί». Γνώρισε την εξορία, όταν κλήθηκε να υπηρετήσει την θητεία του στον Ελληνικό Στρατό, αλλά πήρε δυσμενή μετάθεση λόγω του πολιτικού παρελθόντος του πατρός του· στην Μακρόνησο που υπηρέτησε γνώρισε τον εξορισθέντα σκηνοθέτη Κούνδουρο. Από εκεί ξεκίνησε η μακριά του πορεία στον χώρο της υποκριτικής. Ως κινηματογραφικός τύπος καθιερώθηκε σε κωμικές παραγωγές όπου ενσάρκωνε τον μέσο Ελληνα: τον βιοπαλαιστή, τον γκαφατζή, τον αγαθό, τον πονόψυχο, τον αγχωμένο, τον κυνηγημένο, αλλά και τον καπάτσο.Το “παιδί για όλες τις δουλειές”, διαμόρφωσε τον «Βέγγο» έναν μοναδικό λαϊκό κινηματογραφικό ήρωα που λατρεύτηκε από τους Έλληνες.
.
.
,Βασική πηγή: http://www.e-istoria.com
.
Μ.ΜΑΝΕΤΑ
,
(marilena.mane@gmail.com)
